Δεν ήταν λευκοί οι διάδρομοι. Δεν θυμάμαι καν το χρώμα. Ένα ανατριχιαστικό στρίγκλισμα από τα ροδάκια του φορείου, μέσα στην ελαφριά μαστούρα από το βαρύ υπνωτικό της προγούμενης νύχτας. Κι ένα τραγούδι στον νου, πιο πολύ ο ρυθμός. «Πού το πάνε το παιδί… χελιδόνι στο κλουβί». Ράθυμο και αυτό…
Ένας Παριζιάνος γιατρός, σε μουσουλμανική χώρα, ελευθέρωσε το χελιδόνι καθώς του κρατούσε το χέρι και του χάιδευε το κούτελο, μέχρι να πέσει στον ύπνο τον βαθύ, που ίσως γυρισμό να μην είχε. Είδε τον «θάνατο» κατάματα και του μειδίασε προκλητικά. Και πέταξε.
Ένα όνειρο, μια ανάγκη ζωής γίνεται πραγματικότητα. 9 Μαρτίου. Μια μέρα μετά τη γιορτή της γυναίκας. Συμβολικά τα πάντα για ένα μυαλό που ψάχνει αφορμές να αράξει το ανήσυχο της ύπαρξής του. Ένα δικαστήριο, για να αποδείξει σε ένα κράτος ανάλγητο στη μειονότητα και την ελευθερία, ήταν ικανό να δώσει πιστοποίηση ότι ναι, αυτό το πλάσμα είναι άξιο να έχει γυναικεία ταυτότητα. Ένα δικαστήριο. Ένας δικαστής που μπορεί εκείνο το πρωί να είχε ξυπνήσει στραβά και να θεωρούσε πως δεν είμαι άξια να φέρω γυναικείο νόμιμο όνομα. 25 χρόνια πριν.
Κύλησε πολύ λασπόνερο στ’ αυλάκι από τότε. Έζησα μια ζωή «ιδανική» στην αντιξοότητα της. Καλά ήταν.
Το δικαίωμά μου στη δική μου ευτυχία το κατέκτησα με δικές μου μάχες και πολέμους κι ας έχανα πολλές φορές. Όπως οφείλει να κάνει κάθε άνθρωπος που ασφυκτιά σε μια φόρμα που του έδωσαν να φορέσει αλλά ειναι στενή, έχει τοξικές ουσίες και θέλει να τη βγάλει. Να ανασάνει. Στη δική μου περίπτωση οι ειδικοί το ονομάζουν …δυσφορία φύλου.
Σε αυτή τη «δυσφορία» βρήκα τη λύση, τη μοναδική, τη σωτήρια, την αλλαγή φύλου, τη διόρθωση φύλου, τον επαναπροσδιορισμό, ή όπως αλλιώς θέλουν να το λένε. Εγώ ξέρω πως βρήκα την ψυχή μου, την πήρα στα χέρια μου απαλά, τη χάιδεψα και της έδωσα την ευκαιρία να πετάξει, να φτερουγίσει. Κι έπρεπε μια δικάσιμος διαδικασία να το επιβεβαιώσει.
Τότε δεν με πόνεσε αυτό. Με τα χρόνια, σκεφτόμουν κατά καιρούς, αν αυτός ο δικαστής ήταν ένας ρατσιστής; Ένας κρυφός φασίστας; Ή ένας άνθρωπος που δεν του έκατσε καλά η ζωή κι εκείνο το πρωί αποφάσιζε, όχι και τόσο καθαρά, για τις ζωές των άλλων; Επί ένα χρόνο είχα γυναικείο όργανο, με αντρική ταυτότητα, έως ότου γίνει η δίκη με τα απαραίτητα έγγραφα από τον γιατρό… Δεν μπορεί κανείς, μα κανείς, να διανοηθεί πόσο ευνουχιστικό είναι αυτό και όχι η επέμβαση, που τόσοι πολλοί πιστεύουν, δικαίως ή αδίκως, δεν με αφορά. Όπως μου είπε πρόσφατα στο Παρίσι,μια διακεκριμένη ψυχολόγος πανεπιστημίου, «Μόνο ενα τρανς άτομο ξέρει αν ειναι τρανς.Κανείς άλλος.»
Ήταν μια αμυχή στο μυαλό μου. Έγινε πληγή όταν το συναντούσα επί σειρά ετών σε άλλα παιδιά, που προτίμησαν ένα τέτοιο δρόμο. Τώρα πια είναι επιτακτική μου ανάγκη να βοηθήσω με όποιο τρόπο μπορώ -και το ξέρω ότι μπορώ -οι επόμενες γενιές να μη βρεθούν μπροστά σ’ αυτόν τον κυκεώνα γραφειοκρατικής, μα περισσότερο ψυχολογικής, δυσχέρειας.
Εγώ, θα πω απλά πως είναι αυτό που υπάρχει μέσα μας. Που δεν ταιριάζει πολλές φορές με τον καβάλο αυτού που φέρει κάτι διαφορετικό από αυτό που νοιώθει. Χρειάζεται πολύς αγώνας για να καταφέρουμε να φτάσουμε στο επιθυμητό, που ειναι η αξίωση, η καταξίωση της μάχης.
Η νομική αναγνώριση ταυτότητας φύλου ειναι γεγονός.Αν όμως η διπλανή μας ύπαρξη ή η παραπέρα δεν αγαπήσει και αναγνωρίσει τα δικά του θέματα,μια νομοθεσία απλά θα τιμωρεί τους αντιρρησίες. Ειναι μια αρχή.
Σας παραθέτω μια δυο φράσεις, που όταν τις σκέφτομαι καταλαβαίνω πως κανένας αγώνας δεν είναι άσκοπος εντέλει.
ΥΓ.: Περιμένει εναγωνίως ένας πατέρας στο μαιευτήριο να γεννήσει η γυναίκα του. Βγαίνει η γιατρός περιχαρής να του πει τα ευχάριστα περί ομαλής γέννας. «Τι είναι;» ρωτάει αυτός. «Δεν το ρωτήσαμε ακόμη» ήταν η απάντηση της γιατρού. Κάπου στο εξωτερικό…
Anna 