Άμορφη η κάμπια στο κουκούλι της. «Δυσφορούν» εκεί μέσα και μεταμορφώνονται σε πανέμορφα πλάσματα με πολύχρωμα φτερά; Σημασία έχει ότι η φύση διάλεξε γι’ αυτά τα έντομα ένα παράδοξο τρόπο επιβίωσης. Στην αρχαία Ελλάδα οι πεταλούδες ονομάζονταν ψυχές. Λένε επίσης πως ζουν πολύ μικρό διάστημα. Καμία δεν ζει πάνω από έναν χρόνο. Δεν είναι επιλογή τους. Είναι η φύση που διάλεξε γι’ αυτές.
Σε έναν ρομαντικό κόσμο, τα τρανς άτομα έτσι θα έπρεπε να υπήρχαν στο μυαλό των ανθρώπων. Μεταμόρφωση σημαίνει και νέα ζωή. Καλύτερη. Το σώμα συγκλίνει και τέμνει σε απόλυτη αρμονία με την ψυχή. Αλλά αυτός ο κόσμος δεν είναι ρομαντικός. Δεν υπάρχει. Ό,τι και αν σημαίνει για κάποιον ένα τρανς άτομο, σίγουρα δεν μπορεί να διανοηθεί τη λαίλαπα, τον ρατσισμό και ιδιαίτερα τη βία που βιώνει. Σε κάποιο παλιό μου κείμενο, για το ίδιο θέμα είχα αναφερθεί στη Σόνια. Στον θάνατο της Σόνιας. Τον φρικτό και άδικο θάνατο της Σόνιας. Ένα γυμνό κορμί πεταμένο στα βράχια της Βουλιαγμένης, είναι μια εικόνα που δεν θα φύγει ποτέ από το μυαλό μου.
Από το 2008 άρχισε μια καταμέτρηση επίσημα παγκοσμίως από την Transgender Europe, δολοφονημένων τρανς ατόμων, μόνο για την ταυτότητα του φύλου τους. Δηλαδή μόνο επειδή δεν χωρούσαν στο κουκούλι και ήθελαν πολύχρωμα φτερά. Ένας κακόμορφος, κακάσχημος αριθμός. 1.374 άτομα. Μόνο την τελευταία χρονιά, έφτασαν τις 238. Κάποιοι θα σκεφτούν… «αριθμοί. Γεμίσαμε με αριθμούς». Όλοι όμως ξέρουμε πως πίσω από τους αριθμούς υπάρχουν ψυχές, σώματα, επιθυμίες, όνειρα, αναζητήσεις, εκπληρώσεις.
Το κείμενο αυτό το γράφω με αφορμή την παγκόσμια ημέρα μνήμης Διεμφυλικών ατόμων που λαμβάνει χώρα στις περισσότερες πόλεις του κόσμου στις 20 Νοεμβρίου.
Ομολογουμένως στη χώρα μας δεν έχουμε κρούσματα δολοφονιών τρανς ανθρώπων. Μετρημένες στα δάχτυλα οι περιπτώσεις. Οφείλουμε όμως να δηλώσουμε τη συμπαράστασή μας, την αλληλεγγύη μας, ως σωματείο Σ. Υ. Δ. (Σωματείο Υποστήριξης Διεμφυλικών) και ως τρανς κοινότητα.
Είναι μια «ευκαιρία» να δείξουμε τα προβλήματα που μας ταλανίζουν, τον καθημερινό ρατσισμό, τη βία με την όποια μορφή. Είναι μια «ευκαιρία» να δώσουμε στους πολίτες να αισθανθούν τα θέματά μας, στους ειδικούς να εξηγήσουν και στους πολιτικούς να κατανοήσουν ότι δεν είμαστε πολίτες έκτης κατηγορίας. Μια και αυτοί μας έσπρωξαν με την πολιτική και κοινωνική τους αγωγή, να παρατήσουμε τα όνειρά μας, τις φιλοδοξίες μας και τις προσδοκίες μας ως παιδιά και να ακολουθήσουμε έναν δρόμο σε μια λεωφόρο, που εύκολα διαφυγή δεν έχει.
Τις τρανς-πεταλούδες καμία φύση δεν καθόρισε το νήμα της ζωής τους. Οι παρά φύσει ανεγκέφαλοι και δολοφόνοι παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους με ένα τσεκούρι, ένα στιλέτο, γροθιές ματωμένες, βαμμένες, με όπλα για να εξαλειφθεί από τον πλανήτη κάτι που απλά δεν τους κάθεται καλά στο άρρωστο μυαλό τους.
Διεκδικούμε τα ίδια δικαιώματα με σένα, αναγνώστη. Δικαίωμα στην παιδεία, στην εργασία, στην ενοικίαση ενός σπιτιού χωρίς να υποχρεώνεται η τρανς να βρει άνθρωπο εμπιστοσύνης για τα συμβόλαια με τον όποιο φόβο, κάποια στιγμή να αλλάξει η μεταξύ τους κατάσταση και να βρεθεί στον δρόμο… για άλλη μια φορά.
Ζητούμε να υπάρχουμε, να αναπνέουμε.
Το δικό μου κερί φέτος στη σιωπηρή πορεία προς τη Βουλή των Ελλήνων το άναψα όχι για τη Σόνια. Το έκανα πέρυσι. Το κρατούσα με πολύ αγωνία να μη σβήσει, αναμμένο για τον ομοφυλόφιλο που έκαψαν κάπου στην Αφρική ολοζώντανο. Είδα το βίντεο και πάγωσα ολόκληρη. Σκέφτηκα πως δεν θέλω να ζω σε αυτόν τον κόσμο. Να κλειστώ στο καβούκι μου, να μη βλέπω, να μην ακούω. Πόσο απέχουμε, άραγε, από εκεί; Από εκείνη τη σκηνή…
Anna 