http:/http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.sex&id=21766Μίνι φούστα, καστανή μακριά περούκα, ψηλά τακούνια, έντονο μακιγιάζ, αγόρι ετών 18, λεωφόρος Συγγρού κάπου στο ΦΙΞ. Στην αρχή με τρόμαξε το σκοτάδι. Μετά η συναλλαγή. Τι δίνεις, τι κρατάς για πάρτη σου; Ποια τους λέξη, ματιά, χειρονομία μπορεί να σου γαμήσει την αξιοπρέπεια.
Είμαι εκτεθειμένη, πρόσφορη, εκμεταλλεύσιμη. Πού χωράει αυτή η λέξη; Παντού. Ειδικά στο πεζοδρόμιο, αν θέλεις να διαφυλάξεις όσο πιο αλώβητη γίνεται την ψυχή σου. Το κορμί είναι αναλώσιμο, αυτή όχι. Σε μια σελίδα, λοιπόν, έξι χρόνια. Προκλητικό.
Φόβος. Κάτι άγνωστο ξεκινάει, μαύρο. Αγαπώ το φως και βρήκα τρόπους να το βλέπω.
Κράτησα με δύναμη μια ευγενική χειρονομία και όχι άγαρμπα, άτσαλα δάχτυλα πάνω μου. Ένα τρυφερό χαμόγελο και όχι βρόμικες αναπνοές σε σαρκαστικά μειδιάματα. Εισέπνευσα αρώματα μεθυστικά μα η εκπνοή μου έβγαζε την μπόχα τους. Όσο μπόρεσα.
Μετά είναι η αγωνία, θα επιζήσω; Μια λύση, τα χάπια. Αποφυγή και υπεκφυγή μιας πραγματικότητας που με γοήτευε και με συνέτριβε. Επιβίωσα εντέλει. Κανά δυο χαρακιές στην ψυχή, ματωμένα γόνατα, αμυχές στο τρυφερό δέρμα, έλκος στομάχου διαρκείας από τη χημεία που κατάπινα.
Η περούκα έφυγε γρήγορα. Το μαλλί ξάνθυνε. Λατρεία, σχεδόν ειδωλολατρία, από μένα, σε μένα. Λατρεία για το στήθος που άρχισε να πετάγεται ατίθασο και θρασύ. Ανεξέλεγκτα οιστρογόνα εισβάλλουν σε ενέσιμη μορφή, επιφέροντας μια καθηλωτική καύλα σε όλο μου το κορμί. Ένιωθα ερωτεύσιμα ακόμη και τα νύχια μου. Η λατρεία των άλλων προς εμένα, αυτονόητη.
Κάποιες φορές ερχόταν και η ντροπή. Ποιο νέο παιδί έχει τέτοιο όνειρο; Ποια μάνα μπορεί να αντέξει στη σκέψη και μόνο της κατάντιας του παιδιού της; Εδώ θα γίνω σκληρή. Δυστυχώς πολλές.
Το χειρότερο συναίσθημα ήταν η μη επιλογή μου να βρίσκομαι εκεί. Το επέβαλε και συνεχίζει να το κάνει μια σάπια κοινωνία και ένα κράτος για το οποίο απλώς, δεν υπάρχουμε. Παρά μόνο οι τσέπες μας. Εκατοντάδες αυτόφωρα με συγκεκριμένη ποινή, μια μικρή περιουσία έχω πληρώσει, εξαιτίας ενός επαίσχυντου νόμου περί άγρας πελατών. Κανένας πελάτης δεν συνελήφθη στην αυτόφωρη διαδικασία.
Βάλε και το χρήμα στην αράδα. Πολύ, αλλά όχι εύκολο. Γρήγορο, ναι. Η φράση “πόσο πάει;” αντηχεί ακόμη. Τα νιάτα, η ομορφιά, η αγριότητα, ο φοίνικας που μου έκανε παρέα ,η κάψα του Αυγούστου και του έρωτα, το κρύο, το χιόνι, το χτύπημα των τακουνιών στις πλάκες του πεζοδρομίου σαν οπλές αλόγων, το ξύλο, η αποθέωση της χρυσής δεκαετίας του ’80, η βία σε όλες τις μορφές της, απροκάλυπτη. Η πέτρα που έρχεται καταπάνω σου από το πουθενά. Τα κορμιά που είχα την πολυτέλεια να διαλέγω -ναι το έκανα κι αυτό-, το αυγό σε άψογο μακιγιάζ με δύναμη, με μίσος. Καθαρά ομοφοβικό. Γρήγορο χρήμα, όχι εύκολο.
Αφού άντεξα εκεί, τι είχα να φοβηθώ μετά; Έβαλα απέναντί μου τη φύση, της διαχώρησα τη θέση μου, την απαρνήθηκα, έβγαλα ένα εισιτήριο και έφυγα για Καζαμπλάνκα. Για ένα ταξίδι που πολλοί πίστευαν πως δεν έχει γυρισμό. Τους διέψευσα πανηγυρικά.
Anna 